Mercedes-Benz

Mercedes-Benz
Tipo	Sociedade Anónima
Fundación	1886
Matriz	Mercedes-Benz Group
Localización	Stuttgart, Alemaña
Fundador	Karl Benz e Gottlieb Daimler
Persoas clave	Dieter Zetsche (Director)
Industria	Automóbil
Produtos	Automóbiles, Camións, Autobuses, Motores
Número de empregados	93.000 (outubro de 2008)
Na rede
https://www.mercedes-benz.com/en/, https://www.mercedes-benz.com.cn/, https://www.mercedes-benz.es/, https://www.mercedes-benz.com.br e https://group.mercedes-benz.com/
[ editar datos en Wikidata ]

Mercedes-Benz é un fabricante de automóbiles global e unha división da compañía alemá Mercedes-Benz Group. A marca é coñecida polos vehículos de luxo, autobuses, autocares e camións. A sede de Mercedes-Benz atópase en Stuttgart, Baden-Württemberg, Alemaña. Mercedes-Benz é o fabricante de automóbiles máis antigo do mundo. Os máis próximos competidores de Mercedes-Benz no mercado actual de coches de luxo son Acura, Alfa Romeo, Audi, BMW, Cadillac, Infiniti, Jaguar, Lexus, Volkswagen e Volvo. A famosa estrela de 3 puntas, deseñada por Gottlieb Daimler, mostra a capacidade dos seus motores para o seu uso na terra, o mar ou o aire.

O lema de Mercedes-Benz é "o mellor ou nada". Mercedes-Benz é unha das marcas de automóbiles máis recoñecidas en todo o mundo.^[1]

As orixes da compañía remóntanse a 1880, cando Gottlieb Daimler e Karl Benz inventaron de forma independente o motor de combustión interna para automóbiles no suroeste de Alemaña. Gottlieb Daimler e Wilhelm Maybach, quen inventaron xuntos o motor de 4 tempos ^{[Cómpre referencia]}, traballaban xuntos en Cannstatt (un distrito de Stuttgart); Benz tiña a súa tenda en Mannheim preto de Heidelberg. Non existen rexistros de que ambos os inventores se coñecesen nunca.

Nos inicios do século XX, os automóbiles Daimler construídos en Untertürkheim (un distrito de Stuttgart) foron comercializados de forma exitosa por un distribuidor austríaco chamado Emil Jellinek, que vendía os automóbiles baixo o nome da súa filla, Mercedes. Logo de suxerir certas modificacións de deseño, Jellinek prometeu á compañía comprar unha gran produción dos seus vehículos baixo a condición de ter a garantía de ser o distribuidor exclusivo de Daimler para Austria-Hungría, Francia, Bélxica e USA, e de que podería vender o novo modelo baixo o nome de "Mercedes". O cambio de nome foi moi útil para previr problemas legais, xa que Daimler vendera dereitos exclusivos de uso do nome e os conceptos técnicos a compañías no exterior, polo cal foron e son construídos coches de luxo en Inglaterra baixo a marca Daimler. Un lume que destruíu a antiga fábrica de pianos Steinway en Nova York que fora modernizada para producir autos Mercedes terminou pronto co soño de construír Mercedes nos Estados Unidos.

As compañías rivais comezaron a cooperar entre si nos anos 20 para lidar coa crise económica deses anos, para finalmente fusionarse en 1926 e crear Daimler-Benz AG, o cal producía camións e automóbiles Mercedes-Benz. O logotipo da marca é a estrela prateada de tres puntas rodeada dun círculo. O símbolo apareceu por primeira vez nun automóbil Daimler de 1909. Os loureiros, símbolos da marca Benz foron agregados en 1926 para simbolizar a unión das dúas firmas. O anel plano que une as tres puntas da estrela foi utilizado por primeira vez en 1937. Segundo dise, a estrela ten a súa orixe nunha postal que Daimler escribiu á súa filla Mercedes indicando con ela o punto (sobre un plano) onde estaba situada a fabríca de Bad Cannstatt. Coméntase tamén que con ela se sinalan terra, mar e aire: elementos nos que os motores Daimler foran pioneiros, e que simboliza a procura orixinal de Daimler de prover pequenos e poderosos motores útiles para viaxar por calquera deles. A pesar de que se centrou en vehículos terrestres, Mercedes-Benz tamén construíu motores para lanchas e avións (civís e militares), e mesmo para zeppelíns.

Os vehículos Mercedes-Benz centráronse nun elevado estado de calidade e arte nos seus deseños. Como resultado, foron historicamente máis caros e fabricados en menor cantidade que outros vehículos máis baratos. A compañía cultivou coidadosamente unha imaxe de superioridade técnica, calidade e servizo nos seus deseños, polo que os seus autos foron frecuentemente a elección dos ricos e famosos. Aínda que foi máis famosa polos seus modelos de limusina e os seus automóbiles de luxo, tamén foron construídos por MB un gran número de sobresalientes deportivos. Exemplos deles foron o SSK desenvolvido por Porsche, e o 300SL "ás de gaivota" (Gullwing) de 1954. Por outra banda, Mercedes-Benz produciu tamén autos menos caros e cunha maior produción. Curiosamente, os prototipos de Volkswagen foron construídos e probados en Stuttgart, en cooperación con Porsche. Antes disto, Mercedes-Benz tamén construíra un auto pequeno cun motor traseiro similar ao Volkswagen, pero que non tivo nada de éxito, o 130 H.

Os seus produtos foron coñecidos pola creación e introdución das tecnoloxías máis avanzadas, destacándose o motor de inxección e o ABS, entre moitas outras. Con todo, estes non sempre funcionaron: recentemente, un sistema de freos activo instalado en máis de 600.000 vehículos tivo que ser retirado para reparalo por graves problemas. A isto súmaselle que a reputación de seguridade da compañía foi cuestionada cando foi cualificada como baixa en recentes estudos sobre os consumidores.

Os enxeñeiros máis importantes da empresa foron Ferdinand Porsche e Wilhelm Maybach. Ambos abandonaron a empresa para crear o seu propio modelo de automóbil. Porsche desenvolveu para Volkswagen (cuxa tradución é: coche do pobo) o modelo Volkswagen Escaravello, e Maybach, ao contrario, un sedán de luxo co seu nome. Daimler-Benz compraría Maybach anos despois.

En 1900 morreu Gotebb Daimler e en 1925 morreron Karl Benz e Wilhelm Maybach, en 1950 presentouse a Clase S o segmento de gran luxo de Mercedes-Benz aí estaba o S cupé que en 1999 foi substituído polo CL.

En 1979 lanzouse o automóbil todo terreo G con usos militares en varios países. A década dos 90 foi unha gran década de modelos para Mercedes-Benz lanzándose os turismos C e E e o vehículo deportivo utilitario Clase M.

En 1998 Daimler comprou a Chrysler, no 2006 lanzouse o monovolume R e o deportivo utilitario GL. En 2007 Mercedes-Benz vendeu Chrysler a Ceberus que agora é Chrysler Corporation.

No Salón do Automóbil de Frankfurt de 2007, Mercedes-Benz presentou o vehículo híbrido Mercedes-Benz F700.

• Clase A - Monovolume do segmento B
• Clase B - Monovolume do segmento C
• Clase C - Turismo do segmento D (sedán, hatchback e familiar)
• Clase CL - Gran turismo (cupé)
• Clase CLC - Deportivo de catro prazas (cupé)
• Clase CLK - Deportivo de catro prazas (cupé e convertible)
• Clase CLS - Turismo do segmento E (sedán)
• Clase E - Turismo do segmento E (sedán e familiar)
• Clase G - todo terreo
• Clase GL - todo terreo do segmento F
• Clase GLK - todo terreo do segmento D
• Clase ML - todo terreo do segmento E
• Clase R - Monovolume
• Clase S - Turismo do segmento F (sedán)
• Clase SL - Deportivo de dúas prazas (convertible)
• Clase SLC - Deportivo de dúas prazas
• Clase SLK - Deportivo de dúas prazas (convertible)
• Clase SLR - *Superdeportivo de dúas prazas (cupé e convertible)
• Mercedes-Benz 300D Diésel. Sedán 4 prazas. c/ turbocompresor

• Accelo
• Sprinter - Vagoneta (versións para carga e pasaxeiros)
• Econic
• Atego
• Axor
• Actros

• Serie 0303
• Serie 0371
• Serie 0400

Ata 1994, Mercedes-Benz utilizou un sistema alfa numérico para a categorización dos seus vehículos, que consiste nunha secuencia de números aproximadamente igual á cilindrada do motor en litros, multiplicado por 100, seguido por unha disposición de sufixos alfabéticos que indican o estilo da carrocería e o tipo de motor.

• "C" indica un estilo cupé ou cabriólete (por exemplo, os modelos CL e CLK, malia a Clase C é unha excepción, xa que tamén está dispoñible como un sedán ou furgoneta).
• "D" indica que o vehículo está equipado cun motor diésel.
• "E" (de "Einspritzung") indica o motor do vehículo está equipado cun motor de inxección de combustible de gasolina. Na maioría dos casos (o 600 limusina e Mercedes Clase E son as excepcións), se non ten nin "E" nin "D", o vehículo ten un motor de gasolina con carburador.
• "G" utilizouse orixinalmente para o Geländewagen vehículo fóra da estrada, pero agora aplícase aos Mercedes SUV en xeral (por exemplo, o GLA e GLK).
• "K" utilizouse na década de 1930, o que indica un motor equipado con compresor ("Kompressor"). Hai dúas excepcións: a SSK e CLK, onde K indica "Kurz" (curta distancia entre eixes).
• "L" indica "Leicht" (lixeiro) para os modelos deportivos, e "Lang" (de longa distancia entre eixes) para os modelos sedán.
• "R" indica "Rennen" (Racing), que se utiliza para os coches de carreiras (por exemplo, o 300SLR).
• "S" Sonderklasse "clase especial" para os modelos máis emblemáticos, como o Clase S, e a Clase SL, SLR McLaren e SLS coches deportivos.
• "T" indica "Touring" e un estilo de carrozaría familiar (ou camioneta).

Algúns modelos da década de 1950 tamén tiveron letras minúsculas (a, c, d) para indicar niveis de equipamento específicos. Noutros modelos, a parte numérica da designación non coincide coa cilindrada do motor. Isto fíxose para mostrar a posición do modelo na gama de modelos independentes ou na matriz de prezos. Para estes vehículos, a cilindrada real en litros e o sufixo da designación do modelo. Unha excepción foi o clase 190 coa designación numérica "190" para mostrar o nivel básico do modelo xunto coa etiqueta da cilindrada no lado dereito do maleteiro (190E 2,3 para o motor de gasolina de 4 cilindros de 2,3 litros, 190D 2,5 para o motor diésel de 5 cilindros de 2,5 litros, e así sucesivamente). Algúns modelos máis antigos (como o SS e SSK) non tiñan ningún número como parte da designación.

Para o ano modelo 1994, Mercedes-Benz revisou o sistema de nomes. Os modelos divídense en "clases" denotados por unha disposición dun máximo de tres letras (véxase "actual gama de modelos" máis arriba), seguido dun período de tres díxitos (ou de dous díxitos para os modelos AMG, co número aproximadamente igual á cilindrada en litros multiplicado por 10) número relacionado coa cilindrada do motor como antes. As variantes do mesmo modelo como unha versión familiar ou un vehículo cun motor diésel xa non se lles dá unha denominación por separado. O SLR, SLS e superdeportivos GT non levan designación numérica.

Hoxe en día, moitas designacións numéricas xa non corresponden á cilindrada real do motor, senón ao seu rendemento e comercialización. Malia o seu motor de dous litros de cilindrada, o motor do A45 AMG produce 355 cabalos de forza de freado polo que a designación é superior, para indicar o maior rendemento. Outro exemplo é o E250 CGI que ten maior rendemento que o CGI E200 debido á diferente afinación do motor malia que ambos teñen motores de 1.8 litros. Desde o punto de vista comercial, E200 parece máis "exclusivo" de E180. Os recentes modelos AMG utilizan a denominación "63" (en honor do motor de 6,3 litros M100 da década de 1960) malia estar equipado cun motor de 6,2 litros (M156) ou de 5,5 litros (M157).

Algúns modelos levan novas designacións que indican características especiais:

• "4MATIC" indica que o vehículo está equipado con tracción nas catro rodas.
• "BlueTEC" indica un motor diésel con redución catalítica selectiva dos gases de escape.
• "BlueEFFICIENCY" indica as características especiais de aforro de combustible (inxección directa, sistema start-stop, modificacións aerodinámicas etc.)
• "CGI" (Charged Gasoline Injection) indica inxección directa de gasolina.
• "CDI" (Common-rail Direct Injection) indica un motor diésel [Common Rail [| common-rail]].
• "Híbrido" indica un Vehículo híbrido gasolina ou diésel - eléctrico.
• "NGT" indica un motor a gas natural.
• "Kompressor" indica un motor sobrealimentado.
• "Turbo" indica un motor turboalimentado, só se utiliza nos modelos Clase A, B, E e GLK.
• "AMG Line" indica que o interior ou o motor, dependendo de que coche, foi equipado cos luxos dos seus coches deportivos AMG

As insignias de designación do modelo pódense eliminar a petición do cliente

Os automóbiles Mercedes-Benz foron moi exitosos ao longo da súa historia nas competicións automobilísticas. O Mercedes Simplex de comezos do século XX foi o primeiro construído co expreso propósito de correr, cun deseño da carrocería máis baixa do normal (os automóbiles eran usualmente da altura dun coche de cabalos); estes dominaron as carreiras durante anos.

En 1914, xusto antes do comezo da primeira guerra mundial, Mercedes-Benz gañou o Grand Prix de Francia, o que significou á vez un revés para os franceses. Benz xa competía cun auto de forma aerodinámica chamado Tropfenwagen nos anos 20 antes de que ambas as compañías fusionásense. Nos 30, coas súas poderosas Frechas de Prata (Silberpfeile), dominaron xunto ao seu rival, a Auto Union (futuro Audi), a maioría dos Grandes Premios europeos, mentres levaban a marca de velocidade na terra a máis de 435 km/h (270 mph). Nese entón o equipo deportivo de Mercedes era dirixido polo gran Alfred Neubauer.

En 1949 Mercedes-Benz sentiu a necesidade de regresar ao mundo das carreiras, misión que se lle encargou a Alfred Neubauer, quen atopou 4 autos de 1939 para o novo reto, sumando aos exitosos pilotos da pre-guerra (Kling e Lang) o arxentino Juan Manuel Fangio. Desta forma participaron no Gran Premio da Arxentina e o Gran Premio Evita Perón de 1950, obtendo un segundo e un terceiro posto respectivamente fronte a autos moito máis modernos e poderosos. Con todo serían as dúas últimas carreiras dos vellos modelos: no mesmo 1952, Mercedes-Benz presentou o seu pequeno e potente 300*SL coas sorprendentes ás de gaivota. Para este auto a compañía non só concentrouse na potencia (215 CV), senón que ademais prestou elevada atención á redución do peso (só 850 kg) e a aerodinámica, posibilitando que estes gañasen 2 veces a carreira das 24 Horas de Le Mans, 3 veces o Grand Prix de Berna e nunha ocasión a dura Carreira *Panamericana entre 1952 e 1953, tendo un gran rendemento noutras competicións da época como a Mille Miglia. O 4 de xullo de 1954, Mercedes-Benz regresou ao grande á Fórmula 1 facendo o dobrete (primeiro e segundo posto simultaneamente) no Grand Prix francés co Mercedes-Benz W196. Esta foi unha gran vitoria para Alemaña, especialmente porque ese mesmo día, algo máis tarde, o equipo alemán de fútbol gañaría o Campionato Mundial da FIFA por primeira vez. Desta forma, Mercedes dominou os Grandes Premios e as carreiras de gran turismo, incluída unha espectacular vitoria de Sterling Moss na Mille Miglia en 1955. Con todo, o 11 de xuño de 1955 ocorrería unha catástrofe: Ao entrar á recta de meta, o piloto Mike Hawthorn fixo unha brusca entrada en boxes, obrigando a realizar unha manobra evasiva a Lance Macklin, que chocou co piloto de Mercedes Pierre Levegh, lanzándoo fose da pista. O seu coche impactou cun bancal de area que o fixo literalmente engalar, desintegrándose a máis de 200 km/h sobre as tribunas cheas de espectadores, morrendo 86 deles e resultando feridos máis de 100, moitos deles de gravidade. Debido ao incidente o xerente xeral de Daimler-Benz solicitou a Neubauer que se retirase da carreira por respecto a aqueles que morreran e aos seus familiares, e informou de que Mercedes non volvería correr ata que se mellorasen as medidas de seguridade, provocando a anulación dos seguintes catro Grandes Premios. Finalmente Mercedes gañou os outros tres que quedaban da tempada, pero ao final da mesma, a firma anunciou a súa retirada definitiva da F1, cun impresionante palmarés de 9 títulos de 13 posibles en só dous anos.

Mercedes inscribiu algúns turismos en rallie nos 1960 e finais dos 1970, sen grandes éxitos. Ademais houbo intentos de inscribir nalgúns eventos de Rallie ao Mercedes-Benz W201 nos inicios dos 80 sen éxito. No seu lugar, entre o 13 e o 21 de agosto de 1983 na Pista de Alta Velocidade de Nardo no sur de Italia, os novos compactos W201 clase 190, levando un motor de 16 válvulas coa culata construída por Cosworth, romperon tres marcas mundiais da FIA (Federación Internacional de Automobilismo) logo de correr sen parar (con só paradas de 20 segundos cada dúas horas e media) un total de 201 horas, 39 minutos e 43 segundos, completando 50.000 km e cunha velocidade punta de 247 km/h. Isto converteu ao W201 no modelo de turismo Mercedes 190E 2.3-16.

Mercedes regresou ás carreiras de autos deportivos en 1989, gañando as 24 horas de Le Mans como Sauber-Mercedes e o Deutsche Tourenwagen Meisterschaft.

En 1994, as 500 millas de Indianápole foron gañadas polo Penske da o Unser Jr., impulsado por un motor Mercedes producido por Ilmor, aproveitando unha modificación feita polos organizadores desa carreira nese ano. Até 1993, nas 500 millas admitían motores con bloques de motores de coches de produción, os cales eran beneficiados con maior cilindrada e maior presión do turbo compresor. En 1994 os organizadores decidiron que eses beneficios serían estendidos a calquera motor con distribución a hasta e balancín, mentres que os motores de carreira usaban árbores de levas á cabeza. Grazas a isto, o motor Ilmor-Mercedes contaba con máis de cen cabalos de potencia máis que os demais motores en devandita carreira Este motor foi deseñado para ser utilizado naquela soa ocasión, xa que en 1995 as regras foron obviamente modificadas.

Mercedes-Benz está actualmente activo en tres formas de automovilismo, Fórmula Tres, DTM e Fórmula Un.

Mercedes-Benz participou no campionato do mundo en 1954 e 1955, pero malia ter éxito con dous títulos do campionato para Juan Manuel Fangio,^[2] a compañía deixou o deporte logo de só dúas tempadas. Fangio é considerado por moitos como o mellor piloto de F1 na historia.^[3]

Mercedes-Benz regresou como fornecedor de motores nos anos 1990 e comprou parte de McLaren durante algúns anos, ao que forneceu motores deseñados por Ilmor^[4] desde 1995. Esta asociación trouxo o éxito, incluíndo os campionatos de pilotos para Mika Häkkinen en 1998 e 1999, e para Lewis Hamilton en 2008, así como un campionato de construtores en 1998. A colaboración con McLaren continuou coa produción de automóbiles estrada como o Mercedes-Benz SLR McLaren.

En 2007, McLaren-Mercedes recibiu unha multa récord de 100 millóns de dólares polo roubo dos datos técnicos confidenciais de Ferrari.^[5]

No ano 2009, Ross Brawn crea un equipo de Fórmula Un cunha nova concepción, Brawn GP e usa motores Mercedes para o gañar o campionato de construtores, e para converter a Jenson Button no gañador do campionato de pilotos. Ao final da tempada, Mercedes-Benz vendeu a súa participación do 40% en McLaren ao Grupo McLaren e adquiriu o 70% do equipo Brawn GP conxuntamente cun consorcio de investimento de Abu Zabi. Brawn GP foi renomeado Mercedes GP para a tempada 2010 e é, desde esta tempada o equipo oficial de Mercedes-Benz. En 2016, a empresa proporciona motores a Williams F1 Team, Sahara Force India F1 Team e a Manor Racing

En 2014, Mercedes logrou o seu primeiro título de construtores de F1 cos pilotos Lewis Hamilton e Nico Rosberg a falta de 3 carreiras para o final, logo de dominar gran parte da tempada. Mercedes repetiu o seu dominio en 2015, de xeito similar, perdendo só 3 carreiras de 19, unha vez máis.

En xuño de 1909, Daimler Motoren Gesellschaft (DMG) rexistrou unha estrela de tres puntas e outra de catro puntas como marcas comerciais, pero só se utilizou a estrela de tres puntas. Para DMG, a estrela simbolizaba os obxectivos de Gottlieb Daimler para a motorización universal: na terra, na auga e no aire.^[6]

1. ↑ ^{1,0 1,1 1,2 1,3} Logo of the Mercedes automobile brand by Daimler Motoren Gesellschaft.

Referencias

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Mercedes-Benz

• Mercedes-Benz na Fórmula 1
• Mercedes-Benz HighPerformanceEngines
• Mercedes GP
• Resultados de Mercedes-Benz

• E-magazine de Mercedes-Benz
• Web de Mercedes-Benz Argentina
• Web de Mercedes-Benz Colombia
• Web de Mercedes-Benz República Dominicana
• Web de Mercedes-Benz España
• Web de Mercedes-Benz México
• Web de Mercedes-Benz Venezuela
• Portal Mercedes-Benz Brasil